Assalamualaikum.
Alhamdulillah, saya dan keluarga selamat sampai ke Johor dan
balik semula ke Kulim. Dah lama kami sekeluarga tak pulang ke Batu Pahat.
Dapatlah lepaskan rindu menatap wajah saudara-mara yang jauh.
Pak Long |
Kami ke Johor
untuk menghadiri kenduri kahwin sepupu saya, Kak Aniza. Kehidupan di kampung
memang jauh berbeza sekali dengan kehidupan di bandar. Terus terang saya
katakan, kalau di bandar semua orang lebih menjaga tepi kain masing-masing
tetapi di kampung, kehidupannya lebih bermasyarakat dan kita berpeluang untuk
kenal satu sama lain dengan lebih akrab.
Mungkin ada yang tidak tahu, adat
perkahwinan di Johor mempunyai nilai sentimentalnya yang tersendiri. Kami tak
upah katering, sebaliknya penduduk kampung yang akan datang untuk rewang sebelum
dan selepas majlis kenduri. Apabila pak cik saya khabarkan kepada orang kampung
tentang kenduri Kak Aniza, orang kampung
yang datang sendiri untuk rewang (gotong-royong memasak dan sebagainya).
Tak perlu diupah pun. Mereka cuma dihidangkan dengan jamuan yang lazat
sepanjang masa. Pada hari persandingan, rombongan pengantin lelaki datang
disambut oleh kumpulan kompang yang terdiri daripada semua lapisan umur;
kanak-kanak, remaja hinggalah dewasa.
Saya tak perasan ada pertunjukan silat
atau tidak kerana sibuk menunggu di pelamin. Buat apa menunggu di pelamin?
Sejak dulu lagi, adat perkahwinan di Johor memang terkenal dengan halangan tol.
Lazimnya bermula daripada luar rumah, tangga hinggalah di tempat pelamin pun
akan ada kumpulan kanak-kanak yang menunggu sebagai penghalang untuk pengantin
lelaki. Pengantin lelaki pun akan bayar duit tol untuk melepasi halangan.
Selalunya duit tol tak banyak mana pun, cuma seringgit sahaja seorang. Orang
yang paling banyak mendapat duit tol ialah mak andam (make-up artist) dan
pengapit pengantin perempuan. Kali ini, pengapit pengantin lelaki memang pandai berunding.
Saya sengaja duduk di hadapan pelamin bersama adik-adik yang lain.
Menunggu rombongan pengantin lelaki sambil makan ais krim percuma |
Pengapit
tersebut menyoal nama penuh pengantin lelaki dan tidak ada yang boleh menjawab,
termasuklah saya. Selepas beberapa kali berunding, dia pun membuat keputusan
untuk menyerahkan duit tol kerana tidak mahu melengahkan masa. Apabila sudah
melepasi kami, dia terpaksa pula berunding dengan mak andam. Si mak andam pun
tak puas hati apabila diserahkan sekeping duit kertas. Dia minta lagi sekeping.
Eheh.
Nak buat macam mana, pihak pengantin lelaki pun terpaksa menurut kemahuan bagi membolehkan si pengantin lelaki duduk di atas pelamin bersama-sama pengantin perempuan. Setelah berpuas hati, barulah mak andam turunkan kipas yang menghalang wajah pengantin perempuan dan mempersilakan pengantin lelaki untuk duduk. Apa lagi, tersenyumlah raja sehari itu sehingga ke telinga. Sehari selepas kenduri kahwin, pengantin lelaki pun perlu membantu orang rewang. Itu barulah namanya kenduri kahwin sebenar.
Nak buat macam mana, pihak pengantin lelaki pun terpaksa menurut kemahuan bagi membolehkan si pengantin lelaki duduk di atas pelamin bersama-sama pengantin perempuan. Setelah berpuas hati, barulah mak andam turunkan kipas yang menghalang wajah pengantin perempuan dan mempersilakan pengantin lelaki untuk duduk. Apa lagi, tersenyumlah raja sehari itu sehingga ke telinga. Sehari selepas kenduri kahwin, pengantin lelaki pun perlu membantu orang rewang. Itu barulah namanya kenduri kahwin sebenar.
Kami tak boleh berlama-lama di kampung kerana ibu saya masih
ada banyak urusan kerja di Kedah. Ketika bersalam-salaman dengan orang kampung,
ada seorang kanak-kanak perempuan syndrome down menghulurkan tangannya untuk
menyalami saya. Selepas menyalami saya, dia mendepakan kedua-dua belah
tangannya minta didukung. Saya pun mendukungnya. Dia memeluk saya dengan begitu
erat seolah-olah tidak mahu melepaskan saya. She’s too cute for me to resist.
Kalau ikut hati memang nak bawa dia balik Kulim, tetapi itu anak orang. Saya
terpaksa serahkan dia kepada pak cik saya. Saudara-mara saya pun semuanya
berkerumun di tangga hadapan mengiringi pemergian kami. Situasi ketika itu
membuatkan saya rasa amat dihargai. InsyaAllah, saya dan keluarga pasti akan
pulang lagi ke sana.
wah,baru tahu adat kahwin dkt negeri Johor.Rewang pun ada kat Kedah,tapi selalunya kat kampung ja.Pengantin bagai pinang dibelah dua,sepadan sangat!Semoga berbahagia...
ReplyDeletecantik pelamin. ^^
ReplyDelete